|
|
Door Alex de Jong @ Attest Communicatie
KAMPEN - Hij plant het als een militaire operatie. Daarmee is hun vakantie in de Dordogne veel meer dan een vakantie alleen. Iedere brocante markt in de buurt - en dat zijn er veel - moet worden bezocht. ‘Al zes jaar lang gaan we drie weken lang naar dezelfde camping’, vertelt Willem Mulder, die samen met zijn vrouw Henny een jaar geleden Hanze Brocante heeft opgezet. ‘Op mijn tablet heb ik alle brocante markten in de regio staan. Soms bezoeken we er wel twee per dag.’ De ‘oogst’ - afgelopen jaar maar liefst 48 artikelen - wordt gedurende die drie weken her en der in en onder de caravan verstopt. ‘Aan het einde van de vakantie stallen we alles uit, maken er foto’s van, hangen er prijslabeltjes aan en pakken het dan met zorg in.’
‘De afgelopen markt in Hattem heeft gaten geslagen in onze voorraad’, zegt Willem, terwijl hij de trap naar de eerste etage van zijn bedrijfspand aan de Eckertstraat op gaat. ‘Moest ook’, gaat hij verder, ‘want het was echt veel te vol.’ Sinds augustus vorig jaar runnen hij en zijn vrouw Henny Hanze Brocante. Een ‘uit de krachten gegroeide hobby’.
Liefhebberij
De goedlachse Willem vertelt honderduit over de oude marktkramen op de etage, over de herkomst van de vele spullen en over hoe deze hobby toch vooral een hobby moet blijven. ‘Daarom hebben Henny en ik besloten om maandelijks niet meer dan één keer open te zijn voor publiek.’ Daar maken de echtelieden dan weer wel meteen een feestje van. ‘Er is koffie en thee, we bakken lekkere hapjes en gaan daarmee rond, en aan het einde van de dag is er, als het echt gezellig is, ook nog wel een glaasje wijn.’ En gezellig is het altijd wel, vertelt hij. Dat is ook meteen hun hoofdreden voor het opzetten van Hanze Brocante. ‘Want rijk word je er niet van. Dit is echt een liefhebberij.’ ‘Oude meuk’, zoals Willem het bijna liefkozend noemt, is tegenwoordig helemaal ‘in’. Zelf hebben ze het al meer dan twintig jaar in de woonkamer staan. ‘Van lieverlee werd dat steeds meer’, klinkt het lachend.
Leuke prijs
In eerste instantie kocht hij deze bedrijfsunit om zijn caravan en oldtimer, een Mercedes 250 CE, te kunnen parkeren en om in de ruimte beneden te kunnen klussen. ‘De bovenverdieping was helemaal leeg, dus dacht ik: waarom maken we daar geen ‘winkeltje’ met brocante?’ Zo gezegd, zo gedaan. ‘We konden al meer dan een kwart van de ruimte vullen met ‘oude meuk’ dat we al thuis hadden staan’, klinkt het lachend. De rest werd aangekocht op de markten die het echtpaar al jarenlang trouw bezoekt. Natuurlijk wel geheel in stijl door daar met de oude Mercedes te verschijnen. ‘Nog steeds zoeken en kopen we wat we zelf leuk vinden.’ Voor mensen met een grote en een kleine beurs, want Henny en Willem willen graag dat iedereen zich bij hen thuis voelt en iets leuks kan ‘shoppen’. ‘Er zijn brocanteurs die paspoppen uit de tijd van Napoleon verkopen. Dat zijn poppen die 4.900 euro moeten kosten.’ Je zult ze bij Hanze Brocante niet vinden, want Willem is ervan overtuigd dat niemand dat zal gaan betalen. Vintage, brocante, industrieel en curiosa; er is voor iedereen wel wat leuks te vinden. ‘We houden heel erg in de gaten wat andere aanbieders voor hun spullen vragen en proberen niet alleen de pareltjes te vinden, maar die ook voor een leuke prijs aan te bieden.’ Dat betekent dat er soms maar een paar euro ‘winst’ op een stuk wordt gemaakt, maar dat boeit hen niet. ‘Er zijn maar weinig mensen die van de verkoop van brocante spullen kunnen leven. Henny en ik willen dat niet eens.’ Zelfs wanneer ze alle markten zouden afgaan en hun spullen zouden verkopen, schiet er weinig inkomen over. ‘We hebben laatst een markt in Hattem gedraaid. Erg leuk en bijzonder gezellig. Maar man, man, wat kost dat een tijd…’ Zo ging de wekker die ochtend al om vier uur, reden ze om vijf uur met de auto naar de kraam, werd alles uitgepakt en moest de auto om zes uur weer uit zicht zijn. ‘De avond daarvoor hebben we, vanwege de spanning rondom deze markt, vrijwel geen oog dichtgedaan’, klinkt het met een bulderende lach. ‘Dan sta je er een hele dag, verkoop je best wel leuk wat spulletjes, en moet je na afloop alles weer in twaalf bananendozen inpakken en weer naar het pand terugbrengen.’
Tempeliers
We lopen door de ‘winkel’, waar Willem her en der spullen oppakt en met trots laat zien. Paspoppen (niet voor 4.900 euro!), wereldkronieken (naslagwerken van ver vervlogen tijden), oude gebundelde jaargangen van Libelle en Margriet; tijdsdocumenten die de liefhebber graag mee naar huis neemt, houten piratenschepen én een houten schild; volledig wit met een rood kruis. ‘Je denkt misschien: dat is gemaakt door een kind? Ja, dat is ook zo.’ Op het schildje prijkt een prijssticker van 9 euro. ‘Dit is een schildje met een verhaal. We waren in het plaatsje Domme, waar de laatste tempeliers van Frankrijk werden vermoord.’ Uit liefhebberij, vanwege het bijzondere verhaal, kocht hij het schildje en heeft het nu in de winkel staan. ‘Dat niemand het ooit zal kopen, maakt mij niet uit.’ En zo heeft vrijwel ieder artikel wel een mooi verhaal. Een verhaal dat Willem graag, onder het genot van koffie, een bitterballetje of zelfs een wijntje op de eerste zaterdag van iedere maand graag met de bezoekers deelt. ‘Er komen hier zat mensen voor de gezelligheid’, bekent hij. ‘Die kopen zelden iets.’ Het maakt Henny en Willem niet uit. Tenslotte is dit een hobby. Het maakt dat de twee, ieder begin zestig, genieten van het leven en van de gezelligheid die hen ten deel valt. ‘En natuurlijk gaan we er veel op uit. Samen de vele markten afstruinen naar de mooiste pareltjes.’ Pareltjes die ze - soms met pijn in het hart - van de hand doen.
‘Van heel veel dingen vind ik het erg jammer dat we het weer weg doen, maar ja…’ Hij troost zich met de gedachte dat de echte pareltjes die uit de grote kofferbak van de Mercedes uit 1971 tevoorschijn komen, een plek in de eigen woning vinden. ‘Daar kunnen we nog lang geen afscheid van nemen.’ Natuurlijk maakt dan wel een ‘oud’ stuk plaats voor dit ‘nieuwe’ stuk. Zodat deze ‘afgedankte, oude meuk’ weer in de woonkamer van iemand anders mag schitteren. ‘Afstand doen is best lastig’, zegt Willem. ‘Eigenlijk is dit gewoon een ziekte.’
